Joan Radha Bridges

Mijn verhaal

De Dalai Lama raadt zoekers aan om de kwalificaties van een leraar zorgvuldig te controleren. De Dalai Lama zei in een interview: “Als uitbuiting, sexueel misbruik of fraude met geld voorkomen, is het het beste dit openbaar te maken.”

Het is tijd voor mij om de feiten die te lang bedekt geweest zijn aan het licht van de waarheid te brengen.

Ik ben 8 jaar lang stafmedewerkster van Muktananda geweest, vanaf 1974. Ik was 21 jaar oud toen ik met de toer begon mee te reizen. De gebeurtenissen die ik nu zal vertellen zijn gebeurd nadat ik ongeveer 5 jaar met de toer was meegereisd. Dus ik was omstreeks 26; Muktananda was omstreeks 73.

De toer stopte in Miami, en ik was daar vantevoren heengegaan om de boekwinkel op te zetten. Ik was verrast dat ik een kamer kreeg op de hoogste verdieping, vlak bij het penthouse waar Muktananda zou logeren.

Alle jonge meisjes hadden kamers vlak bij Muktananda, en de oudere vrouwen waren verder weg. Wij mediteerden elke ochtend vroeg in onze kamers, en hoorden Muktananda in de gang heen en weer lopen. Ik heb zelf gezien dat jonge meisjes naar Muktananda’s kamers gingen en er uit vandaan kwamen.

Toen we daar een paar maanden waren, was ik een keer alleen in mijn kamer toen Muktananda binnenkwam, de deur dichtdeed, me beetpakte, en me een dikke kus op mijn mond gaf. Ik was tegelijk enthousiast en verward – ik wist niet wat ik moest denken.

Kort daarna kreeg ik een uitnodiging van Malti (nu Gurumayi) om in een klein gezelschap met haar naar de ashram in Boston te komen. Dit was een voorrecht – ik was heel enthousiast dat ik mee mocht.

In Boston liep Muktananda ‘s nachts door de gangen. Ik kwam hem regelmatig tegen in het donker, op weg naar de wc. Hij ging er ook mee door me te omhelzen en te kussen. Ik begreep het niet maar zei tegen mezelf dat Baba God was, dus moest het wel heel speciaal zijn: het moest iets goeds zijn.

Toen ik terug was in South Fallsburg, kreeg ik mijn normale seva in de boekwinkel, zonder speciale privileges, en zonder contact met Muktananda.

Toen, op een avond, kwam ik terug van de boekwinkel met de lade met geld. Die dag had ik tot Muktananda gebeden dat hij mij zou helpen mijn ware pad te begrijpen – of het de bedoeling was dat ik kinderen zou krijgen of dat ik een Swami zou moeten worden. Muktananda verscheen in de lobby en trok me achter een lang gordijn voor de deur van zijn appartement. Het gordijn was even lang als de lobby en er waren gaten in. Sommige mensen zeiden dat die gaten op verzoek van Muktananda gemaakt waren. Door de gaten kon Muktananda naar mensen kijken zonder dat ze het wisten.

Toen hij me daarachter had, begon hij tegen me te praten, voornamelijk in Hindi, met een paar korte Engelse uitdrukkingen. Hij zei “Chota, chota”, dit betekent zoiets als “kleintjes,” terwijl hij naar mijn buik wees. Ik was blij met deze aanwijzing.

Maar toen schokte hij mij: hij pakte mijn borsten beet, kneep er hard in, reikte met zijn hand onder mijn jurk en voelde mijn vagina. Ik wist niet wat ik moest doen – ik was perplex. Hij stuurde me weg, en mijn hoofd tolde rond van de vraag hoe ik de handelingen van de Guru voor mezelf moest verklaren. Tenslotte was dit de Guru, dezelfde als God, dus waarom deed hij dit dan? Hij gaf ons opdracht een celibatair leven te leiden, dus hoe kon dit nou sexueel zijn? Ik had er geen antwoorden voor.

De volgende nacht verscheen hij opnieuw en gaf me een teken dat ik moest komen. Ik trok zijn aanwijzingen ook nu niet in twijfel, omdat ik aan Muktananda als mijn Guru was toegewijd (overgave aan de Guru was een belangrijke component in de Siddha Yoga leringen en gezangen, waar ik het mee eens was.)

Muktananda nam me die nacht weer mee naar zijn appartement en gaf me opdracht op een grote diwan te gaan liggen. Deze keer inspecteerde hij mijn vagina. Hij zei “goede yoni.”

De volgende nacht bracht Muktananda me weer naar mijn appartement. De hele tijd zei hij: “Zeg het tegen niemand”, en “zeg het niet tegen je echtgenoot.” Muktananda legde me op een hoge tafel, trok mijn benen uit elkaar om mijn vagina bloot te leggen, en haalde zijn slappe penis naar buiten. Hij stak zijn penis zover bij me naar binnen als hij kon, en bleef een heel lange tijd in die positie.

Gedurende die tijd zei hij zinnetjes zoals “Baba urevetta” (het zaad gaat naar boven); “Baba Yogi.” Hij herhaalde steeds: “Geen sex; tantra,” “Geen sex, tantra” “lange tijd” (hij scheen me te willen zeggen dat hij deze tantra een lange tijd deel, maar ik vraag me af wat er zo bijzonder aan was dat hij daar zo’n lange tijd alleen maar stond.

Ik had het gevoel dat hij probeerde me te overtuigen en me te dwingen te geloven dat dit geen sex was. Ik voelde twijfel en ellende, die ik vele jaren weggestopt heb. Ik moest mezelf steeds voorhouden dat Baba natuurlijk het goede doet, dat hij God is. Ik moest wel heel speciaal en belangrijk zijn. Ik besloot dat ik loyaal aan Baba moest zijn. En dus heb ik al deze jaren dit geheim bewaard. Ik heb me rustig, verward, en stil gehouden.

Nu ben ik 50 jaar oud, en klaar om de waarheid van mijn ervaring met Muktananda in het gezicht te zien en met anderen te delen. Ik wil eindelijk deze gebeurtenissen loslaten zodat ik verder kan gaan met mijn leven zonder deze last.

In 1986 probeerde ik over mijn ervaring te praten met mensen waarvan ik dacht dat ze mij konden helpen het te begrijpen. Een vrouw en ik erkenden elkaars ervaringen maar zij was niet in staat om er helemaal open over te praten. Ik kocht ook boeken over tantra en las er artikelen over. Maar ik kon niets vinden dat ook maar enigszins leek op mijn ervaring met Muktananda (wel kwam ik erachter dat echte tantra iets heel anders is dan wat ik meegemaakt had).

In 1994, lang na de dood van Muktananda, deelde ik mijn ervaring met een goede vriendin die er een vermoeden van had. Kort daarna kreeg ik een telefoontje thuis in Atlanta van een oude vriendin met wie ik seva gedaan had, en die nu assistente van Gurumayi was. Zij vroeg me uit over wat ik aan mijn vriendin verteld had, en liet me een gedetailleerd verslag geven. Ik schaamde me, maar ik had het gevoel dat ik er nu eindelijk met iemand dichtbij Gurumayi over ging praten. Toen ik klaar was, verweet ze me: “Zei Baba niet altijd: `top secret’?” Dat was het eind van het gesprek – geen hulp, geen uitleg, alleen een duidelijke boodschap me stil te houden.

In 2001 plande ik een pelgrimstocht naar India (dit was Goddelijke tussenkomst, maar dat is een ander verhaal). Voor ik vertrok, deed ik een heldhaftige poging om met Gurumayi te communiceren over mijn ervaring met Baba. Dit deed ik door haar een lange brief uit mijn hart te schrijven. Het kostte me weken die brief te schrijven: ik beschreef mijn trip, ik stelde vragen over mijn ervaring met Muktananda, en ik hoopte iets te horen. Ik vroeg duidelijk om hulp. Ik gaf de brief mee aan een van de naaste medewerksters van Gurumayi die ik goed kende, en voegde er een cheque voor een groot bedrag bij. Ik heb nooit iets van Gurumayi of van iemand anders gehoord. Mijn cheque werd wel geincasseerd.

Uiteindelijk, nu is 50 ben, en dankzij mijn eigen onderzoek, ervaring en inzicht, kan ik niet langer ontkennen dat wat met mij door Baba gebeurde verkeerd was. Mijn begrip werd vergroot door de therapie die ik gekregen heb van een begaafde therapeut die diep spiritueel is, door haar training en in de praktijk. Uiteindelijk had ik de moed om wat gebeurd was met haar te delen. Nadat ik alle dingen had verteld die Baba gedaan had, vroeg ze me of ik, nu ik wist waar ik doorheen gegaan was, mijn dochter bij de hand zou kunnen nemen en naar buiten zou kunnen sturen om hetzelfde te ervaren. Mijn antwoord was een duidelijk nee – absoluut niet. Op dat moment zag ik duidelijk in dat Baba mij sexueel misbruikt had.

Ik ben ontzaglijk dankbaar voor de helderheid die ik uiteindelijk heb ontvangen na zoveel jaren ontkenning, verwarring en pijn in mijn hart. Het is belangrijk voor mij geweest het misbruik te erkennen, en verder te gaan. Dit is voor mij het genezingsproces geweest, maar ik weet dat er veel andere vrouwen zijn die jonger zijn dan ik, en die nog niet in staat zijn wat er gebeurd is onder ogen te zien. Mijn hoop is dat, doordat ik mijn verhaal vertel en eindelijk de geheimhouding verbreek, andere vrouwen ook de weg naar genezing zullen vinden, en met hun leven verder kunnen gaan. Om deze reden blijk ik niet langer anoniem. Uit angst voor vergelding heeft niemand tot nu toe haar naam geschreven onder haar verhaal over sexueel misbruik door Swami Muktananda. Maar ik doe dat wel, zodat er niet langer gezegd kan worden dat deze verhalen verzinsels zijn. Ik nodig iedereen uit te reageren en vragen te stellen, en ik zal proberen iedereen te antwoorden en te helpen die het nodig heeft. Ik nodig iedereen die dit nodig heeft uit om me prive te emailen.

Dank je wel. Mogen we allen de waarheid vinden die we zoeken. God geve Zijn zegen.

Joan Radha Bridges.

Radha30327@yahoo.com